โอกาสนี้ พระครูอนุรักษ์วรดิตถ์ เจ้าคณะอำเภอเมืองยโสธร เจ้าอาวาสวัดสิงห์ท่า ประธานฝ่ายสงฆ์ได้กล่าวสัมโมทนียกถาแก่พุทธศาสนิกชนที่มาร่วมทำบุญตักบาตร ในเช้าวันพฤหัสบดีที่ ๑๘ พฤษภาคม ๒๕๖๖ โดยมีใจความว่าเทศกาลของชาวยโสธรก็ได้เวียนบรรจบมาอีกครั้ง ปีหนึ่งมีครั้งหนึ่งคือเทศกาลบุญบั้งไฟ ในเทศกาลนี้ก็มีทั้งความสนุกสนาน ความวุ่นวายปะปนกัน บางที่ก็เป็นฤดูกาลของการทะเลาะเบาะแว้ง บางที่ก็เป็นช่วงฤดูกาลของการพบปะญาติพี่น้องที่รอคอยกันมา อาตมาได้เห็นมีหลายกลุ่มที่ได้มาพบและพูดว่าเทศกาลปีใหม่ เทศกาลสงกรานต์ไม่ได้กลับมาบ้านไม่เป็นไร แต่เทศกาลบุญบั้งไฟห้ามยังไงก็ไม่อยู่ต้องกลับมา มันเป็นเทศกาลที่หลากหลายอารมณ์หลากหลายกิจกรรม ในเช้าวันนี้ก็เป็นเช้าอีกวันหนึ่งที่เข้าสู่ฤดูกาลที่ไม่ร้อนแต่เป็นฤดูกาลของความอบอ้าวเป็นอากาศที่หนัก ไม่ใช่อากาศเบา เราจะพบอากาศอย่างนี้ประมาณสามเดือนเรียกว่าเป็นฤดูกาลแห่งความอบอ้าว วันไหนมีฝนก็จะทำให้อากาศดีหน่อย และในทุกเช้าอาตมาก็ได้ให้ข้อคิดธรรมะแก่ท่านทั้งหลายเล็กน้อย สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสพระคาถาบทหนึ่ง ในโอกาสนั้นได้มีเหตุการณ์เกิดขึ้น จากระดับเบื้องสูงลงมาถึงเบื้องล่าง นั่นก็คือจากที่ของคณบดีผู้มั่งคั่ง กับยาจกผู้ยากจน ในโอกาสนั้นพระพุทธองค์จึงได้ตรัสพระคาถาในส่วนนั้นว่า ฑีฆา ชาคะระโต รัตติ ฑีฆัง สันตัสสะ โยชะนัง ฑีโฆ พาลานัง สังสาโร สัทธัมมัง อวิชานะตัง  ท่านทั้งหลาย ฑีฆา ชาคะระโต รัตติ กลางคืนเป็นของยืดยาวสําหรับบุคคลผู้ตื่นอยู่ สําหรับบุคคลผู้ตื่นอยู่ รับทุกขเวทนาโดยประการต่าง ๆ ไม่ว่าผู้ที่ถูกจองจําก็เห็นว่าวันคืนผ่านไปอย่างเชื่องช้า มันแสนทุกข์แสนทรมาน แต่ละวันแต่ละคืนนั้นมันช้าสําหรับผู้รับทุกขเวทนาอยู่ หรือแม้แต่ผู้เจ็บไข้ได้ป่วยอยู่วันคืนก็ผ่านไปอย่างเชื่องช้า และเหตุการณ์หลาย ๆ อย่าง สําหรับบุคคลผู้ที่ตื่นตัวรับรู้อารมณ์ที่เป็นทุกข์อยู่มันก็เชื่องช้า อีกอย่างหนึ่ง ฑีฆัง สันตัสสะ โยชะนัง หนทางเป็นของยาวไกลสําหรับบุคคลผู้อ่อนล้า ผู้เหนื่อยล้า บุคคลผู้เดินทางที่มีเสบียงร่อยหรอที่มีเสบียงขาดแคลน กําลังกายก็ลดน้อยถอยลงกําลังจิตใจก็ถดถอยลง ฉะนั้นหนทางแม้จะดูเหมือนใกล้ในบางครั้ง แต่ว่าในโอกาสที่ตนเองเมื่อยล้านั้น หนทางมันแสนจะยาวไกล ท่านกล่าวว่าเราท่านทั้งหลายเป็นผู้เดินทางไกลก็คือชีวิตทั้งชีวิต ใช้เวลาตั้งแต่ต้น กว่าจะสิ้นสุดถึงจุดหมายปลายทาง ก่อนที่จะถึงจุดหมายปลายทางนั้น เราก็ต้องหาเสบียง ถ้าหากว่าเวลาใดเสบียงของเราร่อยหรอเมื่อนั้นเราก็จะมีกําลังกายที่อ่อนล้าและก็มีกําลังใจที่ถดถอย ช่วงระยะเวลาที่เรายังมีชีวิตอยู่ กว่าจะถึงจุดหมายปลายทางของชีวิต ก็คือจุดจบของชีวิตนั้นเราจะต้องสั่งสมเสบียง เสบียงก็คือส่วนที่บํารุงกายก็คือทรัพย์สินต่างๆ ข้าวปลาอาหารต่างๆ นั้นก็จะเป็นส่วนของเสบียง คือสําหรับบํารุงร่างกาย แต่เสบียงคือบุญเป็นเสบียงที่เราจะต้องขวนขวายหา เพราะเมื่อใดที่บุญมันลดลง มันก็เหมือนกันกับเสบียงอย่างอื่นมันลดลงไปด้วย ทําอะไรมันก็แสนยุ่งยากแสนเหนื่อยล้าไปหมด ไม่ประสบผลสําเร็จไปหมดเหมือนกันกับบุคคลผู้ที่จะประกอบภารกิจการงานอย่างใดอย่างหนึ่ง ถ้าหากว่าวัตถุดิบหรือว่าสิ่งของหรือว่าบุคคลที่จะกระทํานั้นมันร่อยหรอ เกษตรกรถ้าจะทํานาตั้งใจอยากจะทํานามันก็ต้องต้นทุนมันก็ต้องตัดก็ต้องเยอะ อย่างอื่นก็ต้องมีผืนนาก่อน พอมีผืนมาแล้วก็ต้องมีเมล็ดพันธุ์ก่อน พอมีเมล็ดพันธุ์ก็มีการเตรียมดินก่อน กว่าจะเตรียมดินต้องมีน้ำ มีปุ๋ย มีอะไรต่าง ๆ นั้นก็คือวัตถุดิบและสิ่งของต่างต่างที่ต้องเตรียม กว่าจะได้เป็นเมล็ดข้าวออกมาให้กลิ่นนั้น มันถึงผ่านขั้นตอนเยอะ สําหรับบุคคลผู้ที่มีเสบียงการทํานาจึงไม่ใช่เรื่องยากนัก เพราะผืนนาก็มีแล้ว เมล็ดพันธุ์ก็มีแล้ว อุปกรณ์ต่าง ๆ ไถคราดมีครบแล้ว แล้วก็น้ำท่าก็มีเพียงพอแล้ว อันนั้นไม่ยากไม่ยุ่งยากสําหรับบุคคลผู้ที่จะเป็นเกษตรกรปลูกพืช แต่สําหรับบุคคลผู้ที่ขาดแคลนทั้งผืนนา ขาดแคลนทั้งเมล็ดพันธุ์ มันก็เป็นเรื่องยุ่งยาก กว่าที่จะได้เมล็ดข้าวมานั้นเหนื่อยเหน็ดหนักเหนื่อยหนักกว่าบุคคลที่มีต้นทุน หรือแม้แต่การประกอบภารกิจหน้าที่การงานอย่างอื่นอื่นก็เช่นเดียวกัน ถ้าหากว่าต้นทุนมันมีก็คือต้นทุนแห่งสติแห่งปัญญามันดี วุฒิการศึกษามี ความสามารถมี อะไรต่าง ๆ มี อันนั้นก็ไม่ใช่เรื่องยุ่งยากมากมายนัก แต่ถ้าสําหรับบุคคลผู้ที่ไม่มีกําลังต่าง ๆ เหล่านั้น กว่าจะได้งานกว่าจะมีรายได้มาหล่อเลี้ยงชีวิต มันเป็นเรื่องที่ยุ่งยากมาก นั้นก็เพราะว่าต้นทุนก็คือบุญกุศลนั้นมันน้อยลง คนที่มีต้นทุนบุญกุศลทำอะไรมันก็ง่ายเหมือนกับบุคคลผู้ที่จะทำการค้าขาย มีต้นทุนที่จะทำการค้าขายจะลงทุนไปเท่าไหร่หากมีต้นทุนอยู่แล้วมันก็ดำเนินการไปได้ไม่ยาก เพราะฉะนั้นต้นทุนคือบุญกุศลจึงเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งที่ทุกท่านจะต้องสั่งสมไว้ แต่ว่าบุคคลผู้ไม่รู้จักบาปรู้จักบุญ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสว่า วัฏฏะสงสารของผู้ไม่รู้จักบาปจักบุญนี้เป็นแสนยาวไกล เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาจะหลุดเมื่อไหร่เขาจะพ้น ดังนั้นคนที่ไม่ได้สร้างบุญสรางกุศลให้กับตนเองเลย ไม่ได้ทำอะไรที่เป็นประโยชน์แก่ตัวเองแก่หมู่แก่คณะแก่สังคมเลย บุคคลนั้นกว่าเขาจะได้สติ ได้ปัญญา ได้ความรู้ กว่าเขาจะได้ทรัพย์ ได้เดินทางนั้นเขาช้ากว่าบุคคลอื่นหลายสิบก้าว หลายร้อยก้าว บุคคลผู้มีสติปัญญาเขาเดินทางไปได้ไกลแล้ว แต่ผู้ไม่รู้จักอรรถจักธรรมก็ยังคงอยู่กับที่ไม่มีทางเจริญก้าวหน้าเลย พระพุทธองค์จึงกล่าวว่า ฑีโฆ พาลานัง สังสาโร สัทธัมมัง อวิชานะตัง วัฏฏะสงสารของผู้ไม่รู้จักอรรถจักธรรมนั้นสุดแสนจะยาวไกล